Zajmuje nam wieki cale zeby znalezc biblioteke, w ktorej pracuje nasz gospodarz, Begzsuren. Ludzie udzielaja nam sprzecznych informacji, porozumiewamy sie z nimi zalosna mieszanina rosyjskiego, polskiego i angielskiego.
Wreszcie znajdujemy Begsa, ktory rysuje nam mapke jak dotrzec do jego domu. Okazuje sie bardzo otwartym, uprzejmym i przyjacielskim czlowiekiem, to nasz pierwszy kontakt z Couch Surfing.
Docieramy do dzielnicy gerow, czyli biedniejszej czesci UB. Nie ma tu porzadnej drogi, dookola wlocza sie stada bezpanskich psow. Nasi gospodarze mieszkaja w malej drewnianej, jednoizbowej budzie, ktora nazywaja domem. Nie maja biezacej wody, kanalizacji ani ubikacji. Toaleta to dziura w ziemi. Maja czworke dzieci, ktore od razu lgna do nas, wlaza nam na kolana, przynosza kosci - tradycyjna mongolska gre. No to gramy. Po jakims czasie trzeba myc rece, Soyombo przygotowala obiad. Dzieci pomagaja rozstawiac wszystko na stole. Na poczatek pijemy mongolska herbate z mlekiem i sola. Siorbie sie ja glosno z plaskich miseczek. Do tego jemy ziemniaki ze smietana i troche surowych ogorkow. Begzsuren wyjasnia, ze do dobrego tonu nalezy oblizywanie talerzy po posilku i prosi, zeby zawsze to robic jak przyjdzie nam mieszkac u tradycyjnej mongolskiej rodziny. Na talerzu zostaje mu pare ogorkow, ktore dzieli miedzy meska czesc towarzystwa. Mi i Kai nawet ich nie proponuje. W Mongolii mezczyzna jest obslugiwany jako pierwszy, zajmuje najwazniejsze miejsce w gerze, wchodzi do geru jako pierwszy.
Po jedzeniu Begs opowiada nam troche o Mongolii, o jej zwyczajach, tradycyjnych potrawach, pokazuje nam video ze wspanialym mongolskim baletem, ktory, podobnie jak w Rosji, ma tu ogromne tradycje.
Begs jest informatykiem w Panstwowej Bibliotece Publicznej. Oprocz tego pisze do lokalnej gazety, udziela sie spolecznie, jest aktywnie zaangazowany w promowanie Mongolii, gosci dziesiatki podroznych z Couch Surfing. Codziennie rano ubiera sie w tradycyjny mongolski kaftan, doi krowe, jedzie rowerem do pracy, przebiera w koszule i spodnie, potem z powrotem, po drodze zakupy, obiad, rozmowy z podroznikami goszczacymi tu niemal zawsze, znowu dojenie krowy. Mowi biegle po angielsku i jest skarbnica wiedzy o Mongolii. Jego zona opiekuje sie dziecmi i zajmuje tym, co nazywaja domem. Tez troche mowi po angielsku. Spia cala rodzina na matach na podlodze. Czasem organizuja tu prymitywna lazienke i wstyscy kapia sie w metalowej balii, w nagrzanej wodzie. Wszyscy maja na krotko ostrzyzone glowy. Jest automatyczna pralka, ale nie widzielismy zeby dzialala. Prad jest rano i wieczorem. Codziennie pieka wspanialy przepyszny chleb ktory smaruja wlasnorecznie zrobionym maslem i (od swieta) konfitura.
To prawdopodobnie najszczesliwsza rodzina jaka widzielismy od dawna, a prowadza niewiarygodnie prymitywny tryb zycia, bez podstawowych udogodnien, na bakier z higiena. Trudno sobie wyobrazic, jak ciezko musi sie tu zyc zima, kiedy, jak mowia, "lzy zamarzaja na policzkach". Marza o wielkiej podrozy jak poznaja juz ludzi ze wszystkich zakatkow swiata. Czujemy sie zaszczyceni, ze dziela sie z nami tym, co maja. Ich goscinnosc zawstydzilaby niejednego mieszkanca zachodu.
2 komentarze:
Ja tam zawsze uwazalam Was za najbardziej goscinnych ludzi pod sloncem ;-) a tu prosze znalezliscie w koncu konkurencje!
Cudownie sie czyta takie historie,dobrze, ze jeszcze tacy ludzie na tej planecie istnieja.
pozdrowienia
aa
Ja tam zawsze uwazalam Was za najbardziej goscinnych ludzi pod sloncem ;-) ale dobrze, ze znalezliscie sobie konkurencje.
Wspaniale ze tacy ludzie wciaz na tej planecie sobie zyja.
pozdrawiamy
aa
Prześlij komentarz